Het werk van Junghun Kim richt zich op de rampzalige impact van de mens op ecosystemen en relaties tussen de verscheidene levensvormen op Aarde. Als reactie hierop streeft Kim ernaar fysieke en spirituele drempels te overschrijden die naar meer belichaamde en regeneratieve manieren van leven op Aarde leiden. De tentoonstelling BREATHE A MENDING SONG INTO THESE EARTHLY WOUNDS komt voort uit onderzoek naar evolutionaire biologie—onder meer naar moleculair DNA, vergelijkende embryologie, fossielen en anatomisch bewijs—kosmologieën en verscheidene technologieën van extractie, om zo veerkrachtige verhalen naar voren te brengen over de kritieke toestand van planetaire ecosystemen. Het werk van Junghun Kim omvat keramiek, schilderkunst, beeldhouwkunst, installatie en meditatie en is een uitnodiging om onze zintuigen op fantasierijke, meditatieve en spirituele manieren aan te scherpen. De tentoonstelling is als zodanig een voorstel om onszelf als mensen opnieuw te positioneren op een planeet die gebaseerd is op relaties en veranderlijk van aard is, waarin alles dat wij maken en doen verweven is in grotere systemen van wederkerigheid en verantwoordelijkheid.
De werken in deze tentoonstelling zijn poëtische, spirituele en politieke uitingen die de omvang van ecologische oorzaken onthullen die opzettelijk buiten het gezichtsveld van het antropocentrisme zijn geplaatst. Kim reflecteert op de systematische vernietiging van kapitalistische ontwikkeling, waarbij onze relaties met andere soorten voortdurend worden gekwetst en verstoord door uitputtende en niet-wederkerige ingrepen in de biosfeer. Met gevoeligheid en verbeeldingskracht zoekt Kim manieren om door deze wonden heen te werken en om meer duurzame en spirituele aanpassingen aan de wereld te bevorderen, met het oog op het begrijpen van ecologische wijsheid van zorg. Met keramiek, schilderkunst, beeldhouwwerk, installaties en meditatie nodigt Kims werk uit om onze zintuigen aan te scherpen op een creatieve, meditatieve en spirituele manier. Hij is zich bewust van de kritische staat waarin de Aarde verkeert, en wil ons bewust maken van de onderlinge afhankelijkheid die de planeet kenmerkt. Hij probeert daarom met zijn werk schadelijke antropocentrische patronen te doorbreken en het ecologisch kompas van de mensheid te herrijken. In deze tentoonstelling brengt Kim verscheidene fysieke en spirituele drempels samen die de complexe en onevenwichtige staat van onze relaties met andere soorten kenmerken, om ons zo bewust daarvan te worden en te kunnen sturen in de richting van meer belichaamde en regeneratieve manieren van leven op Aarde.
Junghun Kim, Integrative Breathing, Geological Meditation Series, 2022. Foto: Steven Maybury.
De razendsnelle ontwikkeling van technologische systemen, gekenmerkt door een lange en chronische afhankelijkheid van de exploitatie van natuurlijke hulpbronnen en het beheren en overheersen van alle andere vormen van leven, belemmert de mogelijkheden om duurzame en wederkerige perspectieven aan te nemen en te verspreiden. De interne logica van ogenschijnlijk soepel functionerende kapitalistische systemen is erop gericht om elk ander bestaan dan het menselijke te overheersen. Zoals Timothy Morton betoogt, is deze heerschappij van de mensheid—met haar eigen arbitraire hiërarchieën gebaseerd op categorieën als geslacht, ras, klasse, seksuele geaardheid, etc.—zowel een standaard ontologie als een standaard utilitarisme dat werd ingebouwd in de sociale ruimte die momenteel een groot deel van het hele aardoppervlak omvat.Zoals wordt onderzocht in het jaarprogramma NATURECULTURES van RADIUS, komt de moderniteit, tezamen met de technologische vooruitgang, voort uit een breuk tussen natuur en cultuur, waardoor de sociale, filosofische en fysieke banden met alles wat niet-menselijk is zijn verbroken. Het herstellen van die breuk is een intrinsiek doel van Kims praktijk, waarin hij door deze zogenaamde “wonden van de moderniteit” navigeert door middel van een holistische praktijk die solidariteit, empathie, zorg, verwantschap en liefde tot stand wil brengen.
Kim heeft al aandacht voor ecologische verstrengelingen sinds zijn opvoeding in de bergachtige, kleine plattelandsgemeenschappen rond Gyeongju, Zuid-Korea. Toen hij opgroeide, observeerde hij het gedrag en de emoties van planten en dieren en kreeg hij zo inzicht in de fysieke en spirituele verbondenheid tussen soorten in een ecosysteem, waarbij hij begreep dat elke aantasting van de natuur een aantasting van de ziel met zich meebrengt. Het literaire werk van de Chicana feministe en wetenschapster Gloria E. Andalzúa sluit nauw aan bij Kim als spiritueel kunstenaar. In lijn met Andalzúa’s ideeën ziet Kim kunst als een spirituele discipline, waarbij spiritualiteit een andere vorm van kennis en weten is, die erop gericht is om de waarneming te verruimen en je bewust te worden van de onderlinge verbanden tussen alle dingen door het bereiken van een overkoepelend perspectief.Voor Kim, net als voor Anzaldúa, is spiritualiteit een web van symbolen, een filosofie, een wereldbeeld, een perspectief, een perceptie. Met andere woorden: het is een intrinsiek onderdeel van de menselijke constructies van de wereld. Kims artistieke werken zijn altijd geïnspireerd door wat Anzaldúa beschrijft als in het reine komen met de geest: jezelf in harmonie brengen met de wereld in en om je heen.Via zijn meditatieve weg naar creativiteit—geïnformeerd door een meditatiepraktijk die overeenkomsten tussen objecten benadrukt die de vele onderlinge relaties in een ecosysteem onthullen—stelt Kim zijn verbeelding in staat om conventionele manieren van denken en handelen te omzeilen die worden gekenmerkt door een niet-wederkerige relatie met de wereld om hem heen.
Stilstaand beeld uit de film From the cells of the Mother (2023) van Junghun Kim.
Het werk van Junghun Kim roept op tot een manier van in de wereld staan die zich toelegt op het opmerken en erkennen van onderlinge afhankelijkheden om daar vervolgens op een verantwoorde manier naar te handelen. Om een bredere blik op de wereld te bereiken waarin we onze eigen ervaringen situeren binnen grotere netwerken van relaties, ruimtes en tijden.Zijn artistieke praktijk sluit aan bij de oproep van Alexis Shotwell om praktijken te cultiveren die onderlinge afhankelijkheid erkennen en die een ethische relatie ondersteunen met de complexe ecologieën waarin we betrokken zijn en waardoor we gevormd worden.Juist deze combinatie van aandacht en altruïsme maakt Kim’s werk tot een oproep om onze gedeelde verantwoordelijkheid als niet-exclusieve bewoners van een “multi-scalar” planeet.Terwijl we zijn werk ervaren, blijft hij ademen en voegt hij zijn adem toe aan de miljoenen jaren adem en tijd die we delen met allerlei aardse bewoners die ons zijn voorgegaan en die ons zullen overleven. Al die tijd probeert hij de scheidingen die ons van elkaar vervreemden te helen, want deze aardse wonden zouden nog steeds maar één hechting verwijderd kunnen zijn van heling.
Timothy Morton, Being Ecological (Londen: Pelican Books), p. 66.
↩
Gloria E. Anzaldúa, Light in the Dark, Luz en lo Oscuro, geredigeerd door Analouise Keating (Durham: Duke University Press, 2015), p. 38.
↩
Carolyn F. Strauss, ‘Seeking Radical Affection’, in Slow Spatial Reader. Chronicles of Radical Affection, ed. Carolyn F. Strauss (Valiz: Amsterdam, 2021), p. 15.
↩
Alexis Shotwell, Against Purity. Living Ethically in Compromised Times(Minneapolis: University of Minnesota Press, 2016), p. 79.
↩
De term “multi-scalar” is een parafrasering van wat auteur Gabrielle Hecht zogenaamde “interscalar vehicles” noemt. Deze term gebruikte zij in ‘Interscalar Vehicles for an African Anthropocene: On Waste, Temporality and Violence’ dat gepubliceerd werd in Cultural Anthropology, volume 33, no. 1 (2018). In haar eigen woorden zijn “interscalar vehicles” objecten en manieren van analyse die academici en hun onderwerpen de mogelijk biedt om zich tegelijkertijd door “deep time” en menselijke tijd, de geologische en de politieke ruimte te bewegen.”
↩
Samengesteld door Sergi Pera Rusca.
BREATHE A MENDING SONG INTO THESE EARTHLY WOUNDS is mede mogelijk gemaakt met ondersteuning van het Gieskes-Strijbis Fonds, Gemeente Delft, Mondriaan Fonds, Iona Stichting, Stichting Stokroos, Arts Council Korea. Wij danken hen allen hartelijk voor hun steun!
Zoals wordt onderzocht in het jaarprogramma NATURECULTURES van RADIUS, komt de moderniteit, tezamen met de technologische vooruitgang, voort uit een breuk tussen natuur en cultuur, waardoor de sociale, filosofische en fysieke banden met alles wat niet-menselijk is zijn verbroken. Het herstellen van die breuk is een intrinsiek doel van Kims praktijk, waarin hij door deze zogenaamde “wonden van de moderniteit” navigeert door middel van een holistische praktijk die solidariteit, empathie, zorg, verwantschap en liefde tot stand wil brengen.
Voor Kim, net als voor Anzaldúa, is spiritualiteit een web van symbolen, een filosofie, een wereldbeeld, een perspectief, een perceptie. Met andere woorden: het is een intrinsiek onderdeel van de menselijke constructies van de wereld. Kims artistieke werken zijn altijd geïnspireerd door wat Anzaldúa beschrijft als in het reine komen met de geest: jezelf in harmonie brengen met de wereld in en om je heen. Via zijn meditatieve weg naar creativiteit—geïnformeerd door een meditatiepraktijk die overeenkomsten tussen objecten benadrukt die de vele onderlinge relaties in een ecosysteem onthullen—stelt Kim zijn verbeelding in staat om conventionele manieren van denken en handelen te omzeilen die worden gekenmerkt door een niet-wederkerige relatie met de wereld om hem heen.
Zijn artistieke praktijk sluit aan bij de oproep van Alexis Shotwell om praktijken te cultiveren die onderlinge afhankelijkheid erkennen en die een ethische relatie ondersteunen met de complexe ecologieën waarin we betrokken zijn en waardoor we gevormd worden.
Juist deze combinatie van aandacht en altruïsme maakt Kim’s werk tot een oproep om onze gedeelde verantwoordelijkheid als niet-exclusieve bewoners van een “multi-scalar” planeet.
Terwijl we zijn werk ervaren, blijft hij ademen en voegt hij zijn adem toe aan de miljoenen jaren adem en tijd die we delen met allerlei aardse bewoners die ons zijn voorgegaan en die ons zullen overleven. Al die tijd probeert hij de scheidingen die ons van elkaar vervreemden te helen, want deze aardse wonden zouden nog steeds maar één hechting verwijderd kunnen zijn van heling.
